W połowie XIX wieku, jak podaje portal iwroclaw.com, kiedy niektóre miasta europejskie miały już sto lub więcej placówek medycznych, Wrocław mógł się pochwalić jedynie Szpitalem Wszystkich Świętych przy placu Jana Pawła II i kilkoma innymi małymi placówkami medycznymi. Oczywiście miejsc na oddziałach nie starczało dla wszystkich, a mieszkańcy Wrocławia musieli czekać na swoją kolej tygodniami i miesiącami. Z tego powodu w 1849 roku wrocławscy diakonisy ewangeliccy zaproponowali utworzenie szpitala z bezpłatnymi usługami dla pacjentów różnych wyznań.
Nowy szpital otrzymał nazwę „Bethanien” i przeznaczono dla niego 1,5-hektarową działkę w okolicy ulicy Romualda Traugutta 112. W tym czasie znajdowała się tam karczma o nazwie „U Cesarza Austriackiego”.
W ciągu kolejnych 60 lat, od 1852 do 1913 roku, na tym terenie powstał 10-budynkowy kompleks medyczny znany jako Dolnośląski Szpital Specjalistyczny im. Marciniaka – Centrum Medycyny Ratunkowej.
Więcej o historii słynnej placówki medycznej przeczytasz w naszym artykule.
Centrum medyczne zamiast karczmy
Pierwszy i największy budynek szpitalny – Salem (współczesny budynek F – Oddział Chirurgii Ogólnej i Oddział Urazowo-Ortopedyczny), liczący 100 łóżek, oddano do użytku w 1866 r. Kolejnym budynkiem kompleksu, w 1878 r., był neogotycki „Marienhaus”, przeznaczony głównie dla personelu medycznego.
Cztery lata później na terenie szpitala rozpoczęto budowę głównego 115-łóżkowego budynku, który ukończono w 1884 roku. Dziś mieści się w nim oddział dziecięcy.
Równocześnie z budową budynku głównego prowadzono również prace nad budynkiem „Salem”, do którego dobudowano werandy zgodnie z ówczesnymi wymogami medycznymi.
W 1894 roku do kompleksu szpitalnego dobudowano poliklinikę i dom starców “Elim” (obecny budynek administracyjny). Ostatnim dużym obiektem szpitala „Bethanien” był czteropiętrowy budynek w stylu barokowego pałacu, zaprojektowany przez spółkę Simon i Halfpaap, znany jako budynek A, w którym obecnie mieszczą się oddziały neurologii, neurochirurgii, kardiologii i rehabilitacji.
W ten sposób placówka medyczna spotkała się z początkiem XX wieku. W latach ’20 i ’40 na terenie szpitala nie prowadzono żadnych poważnych prac budowlanych, poza ukończeniem czwartego piętra i zmianą elewacji budynku głównego w 1924 roku.
Okres powojenny
Po zakończeniu II wojny światowej część budynków szpitala została rozebrana, inne przebudowano i zmodernizowano. Pod tym względem, z historycznego punktu widzenia, najlepiej zachowanymi obiektami są budynek A oraz najstarsza część budynku – budynek D (Oddział Toksykologii, Anestezjologii i Intensywnej Terapii), który powstał w miejscu dawnej karczmy.
Pod względem zarządzania od 1945 roku kompleks medyczny wchodził w skład 4 Wojskowego Szpitala Okręgowego we Wrocławiu, a w 1957 roku został przekazany Radzie Narodowej. Po gruntownym remoncie 104-łóżkowy szpital uzyskał status szpitala specjalistycznego. W 1961 roku jego pierwszym dyrektorem został dr Czesław Kempisty.
W czerwcu 1978 roku miejscowe województwo nadało placówce medycznej imię znanego polskiego lekarza i pedagoga Tadeusza Marciniaka, który po wojnie prowadził zajęcia na wrocławskich uczelniach.
W latach dziewięćdziesiątych XX w. Szpital im. Marciniaka przeszedł kilka zmian strukturalnych. W 1997 roku placówka została podzielona na Dolnośląski Szpital Specjalistyczny im. Marciniaka oraz Szpital Specjalistyczny im. Falkiewicza.
W latach 2002-2008 Szpital im. Marciniaka otrzymał od centrum monitoringu kilka certyfikatów jakości, które potwierdzały znaczny wzrost poziomu opieki medycznej.
W 2006 roku, dzięki sponsorom, na terenie ośrodka częściowo odrestaurowano legendarny neogotycki „Marienhaus”.
W 2015 roku Szpital im. T. Marciniaka przeniósł się na ulicę Augusta Emila Fieldorfa 2, gdzie do dziś jego lekarze przyjmują pacjentów.
